John 11

ការ​ស្លាប់​របស់​ឡាសារ​

1មាន​បុរស​ម្នាក់​មាន​ជំងឺ​គាត់​ឈ្មោះ​ឡាសារ​នៅ​ក្រុង​បេថានី​ជា​ក្រុង​របស់​នាង​ម៉ារា​និង​បងស្រី​របស់​នាង​ឈ្មោះ​ម៉ាថា 2នាងម៉ារា​គឺ​ជា​អ្នក​ដែល​បាន​ចាក់​ប្រេង​ក្រអូប​លើ​ព្រះអម្ចាស់​ព្រមទាំង​បាន​ជូត​បាទា​ព្រះអង្គ​ដោយ​សក់​របស់​នាង​រីឯ​ឡាសារ​ដែល​មាន​ជំងឺ​ជា​ប្អូន​ប្រុស​របស់​នាង 3ដូច្នេះបងប្អូន​ស្រី​ទាំងពីរ​បាន​ចាត់​ឲ្យ​គេ​ទៅ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​«ព្រះអម្ចាស់​អើយ! ​មើល៍​អ្នក​ដែល​ព្រះអង្គ​ស្រលាញ់​កំពុង​ឈឺ​ហើយ»។ 4ប៉ុន្តែពេល​ព្រះ​យេស៊ូ​ឮ​ដូច្នេះ​ព្រះអង្គ​មានបន្ទូល​ថា៖ ​«ជំងឺ​នេះ​មិន​ដល់​ស្លាប់​ទេ​គឺ​សម្រាប់​ជា​សិរី​រុងរឿង​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​វិញ​ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​បាន​តម្កើងឡើង​ដោយសារ​ជំងឺ​នេះ»។ 5ព្រះយេស៊ូ​ស្រលាញ់​ឡាសារ​នាង​ម៉ាថា​និង​ប្អូន​ស្រី​របស់​នាង​ណាស់ 6ដូច្នេះពេល​ព្រះអង្គ​ឮ​ថា​គាត់​ឈឺ​ព្រះអង្គ​ក៏​គង់នៅ​កន្លែង​ដដែល​នោះ​ពីរ​ថ្ងៃ​ទៀត 7ក្រោយមកព្រះអង្គ​មានបន្ទូល​ទៅ​កាន់​ពួក​សិស្ស​ថា៖ ​«ចូរ​យើង​ត្រលប់​ទៅ​ស្រុក​យូដា​វិញ»។ 8ពួកសិស្ស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​«លោក​គ្រូ​ពួក​ជនជាតិ​យូដា​ទើបតែ​រក​គប់​លោក​គ្រូ​តើ​លោក​គ្រូ​គិត​ទៅ​ទី​នោះ​ទៀត​ឬ?» 9ព្រះយេស៊ូ​ឆ្លើយ​ថា៖ ​«តើ​នៅពេល​ថ្ងៃ​មិន​មាន​ដប់ពីរ​ម៉ោង​ទេ​ឬ? ​បើ​អ្នក​ណា​ដើរ​នៅ​ពេល​ថ្ងៃ​នោះ​មិន​ជំពប់​ជើង​ឡើយ​ព្រោះ​គេ​ឃើញ​ពន្លឺ​របស់​ពិភពលោក​នេះ 10ប៉ុន្តែបើ​អ្នក​ណា​ដើរ​នៅ​ពេល​យប់​អ្នកនោះ​ត្រូវ​ជំពប់​ជើង​ហើយ​ព្រោះ​គ្មាន​ពន្លឺ​នៅក្នុង​អ្នកនោះ​ទេ»។ 11ក្រោយពីមានបន្ទូល​សេចក្ដី​ទាំងនេះ​ហើយ​ព្រះអង្គ​មានបន្ទូល​ទៅ​ពួកគេ​ទៀត​ថា៖ ​«ឡាសារ​ជា​មិត្ត​សម្លាញ់​របស់​យើង​គាត់​បាន​ដេកលក់​ទៅហើយ​ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​នឹង​ទៅ​ដាស់​គាត់» 12ពេលនោះពួក​សិស្ស​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​«ព្រះអម្ចាស់​អើយ! ​បើ​គាត់​ដេកលក់​គាត់​នឹង​ជា​វិញ​មិនខាន»។ 13ព្រះយេស៊ូ​មាន​បន្ទូល​អំពី​ការ​ស្លាប់​របស់​ឡាសារ​ប៉ុន្តែ​ពួកសិស្ស​ស្មាន​ថា​ព្រះអង្គ​កំពុង​មានបន្ទូល​អំពី​ការ​ដេកលក់​ធម្មតា 14ហេតុនេះហើយ​បានជា​ព្រះ​យេស៊ូ​មានបន្ទូល​ទៅ​ពួកគេ​ត្រង់ៗ​ថា៖ ​«ឡាសារ​ស្លាប់​ហើយ! 15ហើយដោយព្រោះ​អ្នករាល់គ្នា​ខ្ញុំ​ត្រេកអរ​ណាស់​ដែល​ខ្ញុំ​មិន​បាន​នៅ​ទីនោះ​ដើម្បី​ឲ្យ​អ្នករាល់គ្នា​ជឿ​ដូច្នេះ​ចូរ​យើង​ទៅ​ឯ​គាត់»។ 16ពេលនោះលោក​ថូម៉ាស​ហៅ​ឌីឌីម​ក៏​និយាយ​ទៅ​ពួក​សិស្ស​ជាគូកន​របស់​គាត់​ថា៖ ​«ចូរ​យើង​ទៅ​ស្លាប់​ជាមួយ​គាត់​ដែរ»។

ព្រះយេស៊ូជាសេចក្ដីរស់​ឡើង​វិញ​ និងជា​ជីវិត​

17ពេល​ព្រះ​យេស៊ូ​យាងទៅ​ដល់​ហើយ​ព្រះអង្គ​ជ្រាប​ថា​ឡាសារ​ត្រូវ​បាន​បញ្ចុះ​នៅក្នុង​ផ្នូរ​បួន​ថ្ងៃ​មក​ហើយ។ 18ក្រុងបេថានី​នៅ​ជិត​ក្រុង​យេរូសាឡិម​មាន​ចម្ងាយ​ប្រហែល​បី​គីឡូម៉ែត្រ​ប៉ុណ្ណោះ 19ហើយមាន​ពួក​ជនជាតិ​យូដា​ជាច្រើន​បាន​មក​ជួប​នាង​ម៉ាថា​និង​ម៉ារា​ដើម្បី​ជួយ​រំលែក​ទុក្ខ​ពួកនាង​ដោយព្រោះ​ប្អូនប្រុស​របស់​ពួកនាង 20កាលនាង​ម៉ាថា​ឮ​ថា​ព្រះ​យេស៊ូ​យាងមក​ដល់​ហើយ​នោះ​នាង​ក៏​ចេញ​ទៅ​ទទួល​ព្រះអង្គ​ប៉ុន្តែ​នាង​ម៉ារា​វិញ​អង្គុយ​នៅក្នុង​ផ្ទះ។ 21នាងម៉ាថា​ទូល​ព្រះ​យេស៊ូ​ថា៖ ​«ព្រះអម្ចាស់​អើយ! ​បើ​ព្រះអង្គ​គង់នៅ​ទីនេះ​នោះ​ប្អូនប្រុស​របស់​ខ្ញុំ​មិន​ស្លាប់​ឡើយ 22ប៉ុន្តែខ្ញុំ​ដឹង​ថា​ការ​អ្វី​ដែល​ព្រះអង្គ​សូម​ពី​ព្រះជាម្ចាស់​ព្រះជាម្ចាស់​មុខជា​ប្រទាន​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​មិនខាន​សូម្បីតែ​ឥឡូវនេះ​ក៏ដោយ» 23ព្រះយេស៊ូ​មានបន្ទូល​ទៅ​នាង​ថា៖ ​«ប្អូនប្រុស​របស់​អ្នក​នឹង​រស់ឡើងវិញ» 24នាងម៉ាថា​ទូល​ទៅ​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​«ខ្ញុំ​ដឹង​ហើយ​ថា​នៅក្នុង​ការរស់ឡើងវិញ​នៅ​ថ្ងៃ​ចុងក្រោយ​ប្អូនប្រុស​របស់ខ្ញុំ​នឹង​រស់ឡើងវិញ» 25ព្រះយេស៊ូ​មានបន្ទូល​ទៅ​នាង​ថា៖ ​«ខ្ញុំ​ជា​សេចក្ដី​រស់ឡើងវិញ​ហើយ​ជា​ជីវិត​អ្នក​ណា​ជឿលើ​ខ្ញុំ​ទោះបី​ស្លាប់​ហើយ​ក៏ដោយ​នឹង​រស់ឡើងវិញ 26ឯអស់​អ្នក​ដែល​នៅ​រស់​ហើយ​ជឿ​លើ​ខ្ញុំ​អ្នកនោះ​នឹង​មិន​ស្លាប់​អស់កល្ប​ជានិច្ច​តើ​អ្នក​ជឿ​សេចក្ដី​នេះ​ទេ?» 27នាងទូល​ទៅ​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​«ចាស៎​ព្រះអម្ចាស់​ខ្ញុំ​ជឿ​ថា​ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះ​គ្រិស្ដ​ជា​ព្រះ​រាជ​បុត្រា​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ដែល​ត្រូវ​យាងមក​ក្នុង​ពិភពលោក​នេះ»។

ព្រះយេស៊ូកាន់​ទុក្ខ​ឡាសារ​

28ពេល​នាង​បាន​និយាយ​ដូច្នោះ​ហើយ​ក៏​ទៅ​ហៅ​នាង​ម៉ារា​ជា​ប្អូនស្រី​របស់​នាង​ដោយ​ស្ងាត់​ៗ​ថា៖ ​«លោក​គ្រូ​មកដល់​ហើយ​លោកគ្រូ​បាន​ហៅ​ប្អូន»។ 29ពេលនាង​ម៉ារា​បាន​ឮ​ដូច្នេះ​ក៏​ក្រោកឡើង​យ៉ាងប្រញាប់​ហើយ​ទៅ​ជួប​ព្រះអង្គ 30រីឯព្រះ​យេស៊ូ​មិន​ទាន់​យាងចូល​ក្រុង​នៅឡើយ​ទេ​ព្រះអង្គ​បាន​គង់នៅ​ត្រង់​កន្លែង​ដែល​នាង​ម៉ាថា​បាន​ជួប​មុន​នេះ។ 31ពេលពួក​ជនជាតិ​យូដា​ដែល​កំពុង​ជួយ​រំលែកទុក្ខ​នាង​ម៉ារា​នៅក្នុង​ផ្ទះ​បាន​ឃើញ​នាង​ម៉ារា​ក្រោក​ឡើង​យ៉ាង​ប្រញាប់​ចេញ​ទៅ​ដូច្នេះ​ពួកគេ​ក៏​ទៅតាម​ដោយ​គិត​ថា​នាង​ទៅ​យំ​នៅ​ឯ​ផ្នូរ។ 32ពេលនាង​ម៉ារា​ទៅ​ដល់​កន្លែង​ព្រះ​យេស៊ូ​គង់​នៅ​ហើយ​ឃើញ​ព្រះអង្គ​នាង​ក៏​ក្រាប​ទៀប​បាទា​ព្រះអង្គ​ទាំង​ទូល​ថា៖ ​«ព្រះអម្ចាស់​អើយ!​បើ​ព្រះអង្គ​បាន​គង់​នៅ​ទីនេះ​នោះ​ប្អូនប្រុស​របស់​ខ្ញុំ​មិន​ស្លាប់​ទេ» 33ពេលព្រះ​យេស៊ូ​ឃើញ​នាង​ម៉ារា​និង​ពួក​ជនជាតិ​យូដា​ដែល​មក​ជាមួយ​នាង​យំ​ដូច្នេះ​ព្រះអង្គ​ក៏​រំជួល​ចិត្ដ​ហើយ​ច្រួល​ច្របល់​ក្នុង​វិញ្ញាណ​យ៉ាងខ្លាំង 34ក៏មានបន្ទូល​សួរ​ថា៖ ​«តើ​អ្នករាល់គ្នា​ដាក់​សព​របស់គាត់​នៅ​ឯណា?» ​ពួកគេ​ទូល​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​«ព្រះអម្ចាស់​អើយ! ​សូម​យាងទៅ​មើល​ចុះ» 35ព្រះយេស៊ូ​ក៏​សម្រក់​ទឹក​ភ្នែក 36ដូច្នេះពួក​ជនជាតិ​យូដា​ក៏​និយាយ​ថា៖ ​«មើល៍​គាត់​ស្រលាញ់​ឡាសារ​ណាស់!» 37ប៉ុន្តែមាន​អ្នក​ខ្លះ​ក្នុងចំណោម​ពួកគេ​និយាយ​ថា៖ ​«អ្នក​នេះ​ហើយ​ដែល​បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​ភ្នែក​របស់​មនុស្ស​ខ្វាក់​ភ្លឺ​តើ​គាត់​អាច​ឃាត់​មនុស្ស​នេះ​មិន​ឲ្យ​ស្លាប់​បាន​ដែរ​ទេ​ឬ?»

ព្រះយេស៊ូប្រោស​ឡាសារ​អោយ​រស់​​វិញ​

38ព្រះ​យេស៊ូ​ក៏​យាង​ទៅ​ដល់​ផ្នូរ​ទាំង​រំជួល​ចិត្ដ​ម្ដងទៀត។ ​ផ្នូរ​នោះ​ជា​រូង​ភ្នំ​ហើយ​មាន​ថ្ម​មួយ​បិទ​សន្ធប់​ជាប់ 39ព្រះយេស៊ូ​មានបន្ទូល​ថា៖ ​«ចូរ​យក​ថ្ម​នោះ​ចេញ!» ​នាង​ម៉ាថា​ជា​បងស្រី​របស់​អ្នក​ស្លាប់​បាន​ទូល​ទៅ​ព្រះអង្គ​ថា៖ ​«ព្រះអម្ចាស់​អើយ! ​សពនេះ​ធុំក្លិន​ហើយ​ព្រោះ​គេ​បាន​ស្លាប់​បួន​ថ្ងៃ​មក​ហើយ» 40ព្រះយេស៊ូ​មានបន្ទូល​ទៅ​នាង​ថា៖ ​«តើ​ខ្ញុំ​មិន​បាន​ប្រាប់​អ្នក​ទេ​ឬ​ថា​បើ​អ្នក​ជឿ​នោះ​អ្នក​នឹង​ឃើញ​សិរី​រុងរឿង​របស់​ព្រះជាម្ចាស់?» 41ដូច្នេះគេ​ក៏​យក​ថ្ម​ចេញ​ហើយ​ព្រះ​យេស៊ូ​ងើប​ព្រះនេត្រ​ឡើង​ទាំង​មានបន្ទូល​ថា៖ ​«ឱ​ព្រះ​វរ​បិតា​អើយ! ​ខ្ញុំ​សូម​អរព្រះគុណ​ព្រះអង្គ​ដែល​ព្រះអង្គ​ស្ដាប់​ខ្ញុំ 42ខ្ញុំដឹង​ថា​ព្រះអង្គ​ស្ដាប់​ខ្ញុំ​ជានិច្ច​ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​ទូល​ដូច្នេះ​ដោយសារតែ​បណ្ដាជន​ដែល​ឈរនៅជុំវិញ​គឺ​ដើម្បី​ឲ្យ​ពួកគេ​ជឿ​ថា​ព្រះអង្គ​បាន​ចាត់​ខ្ញុំ​ឲ្យមក​មែន» 43ពេលព្រះអង្គ​មានបន្ទូល​សេចក្ដី​ទាំងនេះ​ហើយ​ក៏​បន្លឺ​សំឡេង​ខ្លាំង​ៗ​ថា៖ ​«ឡាសារ​អើយ! ​ចេញ​មក!» 44អ្នកដែល​ស្លាប់​នោះ​ក៏​ចេញ​មក​ទាំង​មាន​សំពត់​ស្នប​រុំ​ជាប់​ដៃ​ជើង​និង​កន្សែង​រុំ​មុខ​ព្រះ​យេស៊ូ​មានបន្ទូល​ទៅ​ពួកគេ​ថា៖ ​«ចូរ​ស្រាយ​គាត់​ហើយ​ឲ្យ​គាត់​ទៅ​ចុះ»។

ផែន​​ការ​សម្លាប់​ព្រះយេស៊ូ

45ពេល​ពួក​ជនជាតិ​យូដា​ជាច្រើន​ដែល​មក​តាម​នាង​ម៉ារា​បាន​ឃើញ​កិច្ចការ​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ​ក៏​ជឿ​ព្រះអង្គ 46ប៉ុន្ដែមាន​អ្នក​ខ្លះ​ក្នុង​ចំណោម​ពួកគេ​បាន​ទៅ​ប្រាប់​ពួក​អ្នកខាង​គណៈ​ផារិស៊ី​អំពី​កិច្ចការ​ដែល​ព្រះ​យេស៊ូ​បាន​ធ្វើ។ 47ពួកសម្ដេច​សង្ឃ​និង​ពួក​អ្នកខាង​គណៈ​ផារិស៊ី​បាន​កោះហៅ​ក្រុមប្រឹក្សាកំពូល​មកជួបជុំគ្នា​ហើយ​និយាយ​ថា៖ ​«តើ​យើង​ត្រូវ​ធ្វើ​យ៉ាង​ដូចម្ដេច? ​ដ្បិត​អ្នក​នេះ​បាន​ធ្វើ​ទីសំគាល់​អស្ចារ្យ​ច្រើន​ណាស់។ 48បើយើង​បណ្ដោយ​ឲ្យ​គាត់​ធ្វើ​ដូច្នេះ​ទៀត​នោះ​មនុស្ស​ទាំងអស់​មុខជា​ជឿ​គាត់​មិនខាន​ហើយ​ពួក​ជនជាតិ​រ៉ូម​នឹង​មក​យក​ទាំង​កន្លែង​និង​ជនជាតិ​របស់​យើង​ផង»។ 49ប៉ុន្តែក្នុង​ចំណោម​ពួកគេ​មាន​ម្នាក់​ឈ្មោះ​កៃផា​ដែល​ធ្វើ​ជា​សម្ដេច​សង្ឃ​នៅក្នុង​ឆ្នាំ​នោះ​បាន​និយាយ​ទៅ​ពួកគេ​ថា៖ ​«អស់​លោក​មិន​ដឹង​អ្វី​សោះ! 50ហើយក៏មិន​បាន​គិត​ឃើញ​ថា​បើ​មាន​មនុស្ស​ណា​ម្នាក់​ស្លាប់​ជំនួស​ប្រជាជន​នោះ​ជា​ការ​ប្រសើរ​សម្រាប់​អស់លោក​ហើយ​ជនជាតិ​ទាំងមូល​ក៏​មិន​វិនាស​ដែរ» 51ប៉ុន្ដែគាត់​និយាយ​សេចក្ដី​នោះ​មិន​មែន​ចេញពី​គំនិត​របស់​គាត់​ទេ​គឺ​គាត់​ជា​សម្ដេច​សង្ឃ​នៅ​ឆ្នាំ​នោះ​បានជា​គាត់​ថ្លែង​ព្រះបន្ទូល​ថា​ព្រះ​យេស៊ូ​ត្រូវ​សោយទិវង្គត​ជំនួស​ជនជាតិ​នោះ 52ហើយមិន​ត្រឹមតែ​ជំនួស​ជនជាតិ​នោះ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ​គឺ​ដើម្បី​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​អាច​ប្រមូល​កូន​របស់​ព្រះជាម្ចាស់​ដែល​ខ្ចាត់ខ្ចាយ​ទៅ​មក​រួមគ្នា​តែមួយ​ដែរ។ 53ចាប់តាំងពីថ្ងៃ​នោះ​មក​ពួកគេ​បាន​ពិគ្រោះ​គ្នា​ដើម្បី​សម្លាប់​ព្រះអង្គ 54ដូច្នេះហើយ​ព្រះ​យេស៊ូ​មិន​យាង​នៅក្នុង​ចំណោម​ពួក​ជនជាតិ​យូដា​ដោយ​ចេញ​មុខ​ទៀតទេ​គឺ​ព្រះអង្គ​ចាកចេញ​ពី​ទីនោះ​ឆ្ពោះ​ទៅ​តំបន់​ក្បែរ​ទីរហោឋាន​ត្រង់​ក្រុង​មួយ​ឈ្មោះ​អេប្រាអិម​រួចក៏​គង់នៅ​ទីនោះ​ជាមួយ​ពួក​សិស្ស 55ពេលនោះបុណ្យ​រំលង​របស់​ជនជាតិ​យូដា​ក៏​កំពុង​ខិតជិត​មកដល់​ហើយ​មាន​មនុស្ស​ជាច្រើន​បាន​ចេញពី​តំបន់​នានា​ឡើងទៅ​ក្រុង​យេរូសាឡិម​មុន​ថ្ងៃ​បុណ្យ​រំលង​ដើម្បី​ធ្វើពិធី​ជម្រះ​កាយ​ឲ្យ​បានបរិសុទ្ធ។ 56ដូច្នេះពួកគេ​ក៏​តាម​រក​ព្រះ​យេស៊ូ​ហើយ​ពេល​ពួកគេ​ឈរ​នៅក្នុង​ព្រះ​វិហារ​ក៏​និយាយ​គ្នា​ថា៖ ​«តើ​អ្នក​គិត​ដូច​ម្ដេច? ​តើ​អ្នកនោះ​មិន​មក​ចូលរួម​បុណ្យ​នេះ​ទេ​ឬ?» 57រីឯពួក​សម្ដេច​សង្ឃ​និង​ពួក​អ្នកខាង​គណៈ​ផារិស៊ី​បាន​បង្គាប់​ថា​បើ​អ្នក​ណា​ដឹង​ថា​ព្រះអង្គ​នៅ​ឯណា​ត្រូវតែ​ប្រាប់​ឲ្យ​ពួកគេ​ដឹង​ដើម្បី​ពួកគេ​ចាប់​ព្រះអង្គ។